1. Zaburzenia obuocznego widzenia tj. jednoczesnej percepcji, fuzji i stereopsji (poczucie głębi)
2. Pojawienie się niedowidzenia, które może być dużego średniego i małego stopnia.

W leczeniu niedowidzenia ważną rolę odgrywa wiek. Największą szansę na poprawę ostrości wzroku mają dzieci 3-6 letnie. Wówczas terapia jest prosta, tania i skuteczna. Wystarczy wg. schematu zasłaniać zdrowe oko, a poprawa tego słabego następuje szybko. Pacjenci między 6-10 r. życia oprócz zasłaniania powinni uczęszczać na ćwiczenia rehabilitacyjne (pleoptyczne). Kuracja ta jest długotrwała a ćwiczenia odbywają się w miesięcznych seriach. Bywa, że konieczne jest przeprowadzenie kilku serii w roku. Jeśli powyższymi metodami nie uda się wyleczyć niedowidzenia, dzieci takie stają się kalekami lub inwalidami. Problemy zaczynają się już w chwili wyboru szkoły. Niejednokrotnie trzeba zrezygnować z zawodowych planów. Niewidzący na jedno oko nie otrzyma zawodowego prawa jazdy, nie może pracować na wysokości, a pracę przy komputerze ograniczyć do czterech godzin dziennie.